Ik zit hier zo te lezen en sommigen lijken al te denken dat enkele maanden zonder geliefde al eenzaamheid is… probeer het dan maar eens enkele jaren en zie wat je dan tegenkomt haha. Nee hoor zo negatief ben ik niet, maar ben het wel behoorlijk zat.Ik ben nu 34 jaar en draag al sinds mijn 30ste de zorg van mijn tweeling (nu 4 een jongen en een meisje) helemaal op mijzelf omdat mijn partner overleed vlak voor de bevalling.

Hectiek, zorgen, leed en schulden bleven over. Of zocht ik al die jaren maar naar een reden om niemand meer te verliezen omdat het zo een pijn deed? Wat het ook is, zo alleen is het ook helemaal niets. Ik krijg absoluut veel liefde van mijn kinderen, maar sinds het overlijden van mijn man is er geen man meer in mijn leven geweest. Ik mis het contact met een speciale persoon: zowel lichamelijk als emotioneel.

Ik zou zo graag een compleet gezin willen zijn, iets waar ik me al jaren voor afsluit zou ik nu weer willen vinden. Ik kom misschien nu wat deprimerend neer, maar ik ben een vrouw die het niet makkelijk heeft gehad. Wel heb ik veel liefde en gezelligheid te bieden, maar ik ben niet iemand die nu een reactie wil uitlokken en anders gaat voordoen dan dat ze is. Ik ben meer dan die enkele zinnen die nu geschreven zijn, en als jij die vrouw erachter wil ontdekken dan zou ik het super vinden als je reageert.

Liefs
Helena