Hallo allemaal, eigenlijk ben ik best bang. Bang dat ik nooit een vriend of man zal krijgen. Dit omdat niemand tot nu toe mijn handicap geaccepteerd heeft. Ik mis mijn rechteronderbeen namelijk. Door een ongeluk toen ik nog klein ben. Maar dat is voor mij maar een handicap. Qua innerlijk ben ik vind ik zelf een mooi mens. Geduldig, lief en vooral zorgzaam. Nu is het de vraag, is er iemand die ook op zoek is naar liefde en mijn handicap accepteert.Ik wacht op het wonder, je zal altijd een antwoord krijgen. Ook als het mij niet zal aanstaan en ik er geen toekomst in zal zien. Ja ik ben eerlijk sorry. Maar ben wel erg serieus.
Veel liefs Shelly
Ik ben 33 jaar trouwens, misschien niet geheel onbelangrijk.